Από το τρέχον σχολικό έτος 2023-2024, τα Ράλλεια Πειραματικά Σχολεία Πειραιά συνεργάζονται με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Με πρωτοβουλία του Θεατρολόγου των Ραλλείων κ. Μάρκου Τσούμα, και στο πλαίσιο δικτύωσης της σχολικής μονάδας με τοπικούς φορείς, καταρτίστηκε Σύμφωνο Συνεργασίας με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου κ. Νίκο Διαμαντή. Το θέατρο είναι μια τέχνη η οποία, παρότι ζει στο τώρα, υπερβαίνει το εφήμερο. Δημιουργεί παρακαταθήκη, ιστορία και άσβεστη μνήμη. Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, είναι ένα τέτοιο ζωντανό θεατρικό μνημείο. Αποθετήριο, αποθησαύρισμα αλλά και παραγωγός σύγχρονης τέχνης, αποτελεί πύλη διάχυσης και αναμόχλευσης νέων ιδεών. Αναζητά τη σύγχρονη καλλιτεχνική γλώσσα, δημιουργεί γέφυρες, είναι απρόβλεπτο και δημιουργεί μέσα από την εκπαίδευση, τη διαβούλευση, τις κοινότητες και τη σύνθεση.
Με θεμέλιο τις παραστατικές τέχνες (θέατρο, χορό, performance, μουσική), εξωστρέφεια, δια-γεννεακότητα, άνοιγμα προς την τοπική κοινωνία, τη νεολαία, τα παιδιά. Διάχυση στις τέχνες (εικαστικά, λογοτεχνία, νέα μέσα, καλλιτεχνική έρευνα, επιμελητικές πρακτικές), εργαστήρια, εκθέσεις, ομιλίες. Μέριμνα και ανησυχία για τα σύγχρονα ζητήματα (περιβάλλον, ανάπτυξη, φύλο, τεχνολογία). Οι Όμιλοι Θεατρικής Αγωγής και Αρχαίου Θεάτρου της σχολικής μας μονάδας θα εμπλακούν ενεργά σε όλες τις προαναφερόμενες δράσεις, με απώτερο στόχο τη δημιουργία και την εξοικείωση των μαθητών με τη λειτουργία και τη σύνθεση του θεάτρου.
Δράση 1η: Παρακολούθηση της θεατρικής παράστασης “Τρεις Ψηλές Γυναίκες“
Στο πλαίσιο της συνεργασίας, την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2023 εκπαιδευτικοί των Ραλλείων παρακολούθησαν τη γενική πρόβα της παράστασης “Τρεις Ψηλές Γυναίκες” του Edward Albee, σε σκηνοθεσία του Robert Wilson, με πρωταγωνίστριες τρεις εξέχουσες Ελληνίδες ηθοποιούς, τη Ρένη Πιττακή, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Λουκία Μιχαλοπούλου.
Δομημένο γύρω από τα θεμελικά ζητήματα του εαυτού και της θνητότητας, το σαρκαστικό έργο του Albee εμπνέεται από τον χαρακτήρα της δικής του μητέρας. Αντιμέτωπη πια με το τέλος του βίου της, περιβάλλεται από δύο νοσηλεύτριες, οι οποίες παίρνουν τη μορφή του νεότερου εαυτού της. Με τη γνωστή του ολιστική διαχείριση του χώρου και του χρόνου, ο Robert Wilson εξιστορεί με μαεστρία το αποτύπωμα του χρόνου, αναδεικνύοντας τις πολλαπλές αντανακλάσεις που γεννά ο καθρέφτης της ζωής.