Οι ξακουστοί σε όλους μας καλικάντζαροι αποτελούν χαρακτηριστικές φιγούρες της λαϊκής μας παράδοσης, που εμφανίζονται το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων. Πλάσματα φανταστικά, ενίοτε κωμικά μα σίγουρα σκανταλιάρικα. πριονίζουν το δέντρο που κρατά τη γη, ενώ εκείνο τελικά παραμένει ακέραιο. Το δένδρο των Χριστουγέννων συμβολίζει αυτή ακριβώς τη δύναμη του καλού στο οποίο η κάθε θρησκεία δίνει το δικό της όνομα.
Τα παιδιά απολαμβάνουν πραγματικά τις ιστορίες με καλικάντζαρους και αγαπούν να μαθαίνουν για αυτούς, να τους μιμούνται και να εκφράζονται με ποικίλους τρόπους γύρω από τα καμώματά τους. Χαίρονται όμως ταυτόχρονα όταν το καλό υπερισχύει και οι καλικάντζαροι επιστρέφουν στον κάτω κόσμο. Και είναι πραγματικά ένας ολόκληρος κύκλος κάθαρσης και έμπνευσης για τα παιδιά.
Γιατί τα παιδιά έχουν μέσα τους την «καλικατζαροσύνη»! Γιατί τα παιδιά βρίσκονται μονίμως αντιμέτωπα με τη διαμάχη του καλού με το κακό.
Και η Αγέλαστη Πολιτεία, ποια να είναι; Θα μπορούσε να είναι κάθε πολιτεία σύγχρονη, τσιμεντένια πολύβουη και απρόσωπη, που κάνει τους ανθρώπους της δυστυχισμένους και μόνους.
Κι εκεί η ιστορία της Αγέλαστης Πολιτείας των αδελφών Κατσιμίχα, ανατρέπει τον θρύλο των καλικάντζαρων, καθώς φαίνεται να παρουσιάζονται ως σύμμαχοι και όχι ως υπονομευτές της χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας. Οι καλικάντζαροι καταφέρνουν να δώσουν χαρά και αισιοδοξία στους δυστυχισμένους και μοναχικούς ανθρώπους μιας πόλης που τους μαθαίνει να ζουν ανταγωνιστικά, απομονωμένοι ο καθένας στον μικρόκοσμό του και στο μικροσυμφέρον του. Συμπρωταγωνιστές τους στα ανατρεπτικά σχέδιά τους είναι τα παιδιά της μικρής πολιτείας που συμμετέχουν στην εξέλιξη των δρώμενων και κρατούν τελικά καλά φυλαγμένο, το μυστικό της αληθινής ευτυχίας.
Έτσι, η σύγκρουση του καλού με το κακό παίρνει άλλη μορφή και γίνεται η αιώνια διαμάχη μικρών και μεγάλων, παιδιών και γονιών, ενήλικων και ανηλίκων. Μεγαλώνουμε, μαθαίνοντας να είμαστε δύσπιστοι απέναντι στην οποιαδήποτε αλλαγή. Ξεχνάμε ότι κάποια στιγμή στην παιδική μας ηλικία μαζευτήκατε για να παίξουμε μαζί με τους φίλους μας για τελευταία φορά και κανείς μας δεν το ήξερε. Τι θα μπορούσε να μας μαλακώσει τώρα;
Ίσως το να γυρίσουμε πίσω και να αφουγκραστούμε τα παιδιά μας, γιατί λένε και δείχνουν πάντα την αλήθεια. Γιατί όταν στα διαλείμματα του σχολείου έβγαιναν να παίξουν στο προαύλιο και περνούσε το κοπάδι από τις λευκές χήνες, αυτά πετούσαν από χαρά και κουνούσαν δυνατά τα χεράκια τους για να τις χαιρετήσουν. Οι μεγάλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Δεν τα κατάφεραν ποτέ.
Κι ίσως και να μην έχει σημασία. Σημασία έχει μάλλον ότι η μαγεία των Χριστουγέννων μπορεί να μην είναι μόνο τα χιλιάδες λαμπάκια και τα άπειρα δώρα, αλλά όμορφες στιγμές με αγαπημένους ανθρώπους, που μένουν σαν βάλσαμο στη ψυχή μας.
ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ/ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΤΗΣ Β’ ΤΑΞΗΣ